W Zbrodni i karze nie jest ważne znalezienie i ukaranie zbrodniarza, tym bardziej, iż jest on znany czytelnikowi od początku, lecz wewnętrzna walka jaką toczą ze sobą dobro i zło w duszy bohatera (psychomachia - jeden ze średniowiecznych toposów, przedstawiający walkę cnoty i występku o duszę ludzką).
Relatywizm etyczny w “Zbrodni i Karze” Fiodora Dostojewskiego Relatywizm etniczny to względność wartości moralnych. Powieść ta powstała w latach 1865-66. autor miał długi (ciężka sytuacja finansowa) negacja tendencji (modernizm - nowe wartości w obliczu natury) Tłem wydarzeń jest obraz Petersburga, który wytwarza i wpływa na nastrój ludzi żyjących w nim. Dba autor o szczegóły. Ukazane dwie części miasta: Biedna - mieszkają rzemieślnicy, studenci. Ulice są brudne i cuchnące. Domy zaniedbane, ludzie nędznie ubrani. Ludzie smutni, często popadają w alkoholizm. Brak perspektyw, klimat zniszczonego miasta, zniszczonych ludzi, nie mogą się wyrwać z upodlenia. Bogata jest pełna zieleni i piękna. Miasto zadbane, a ludzie schludni i szczęśliwi. Raskolnikow Urodził się w biednej rodzinie szlacheckiej. Studiował prawo, ale zmuszony jest je porzucić bo ma problemy finansowe. Jest nadzieją rodziny. Niezrównoważony psychicznie, wyobcowany, nie ma przyjaciół. Czuje się kimś lepszym. Hipochondryk. Jest ateistą mimo, że wychowano go religijnie. Nie wierzy w Boga bo nie ma sprawiedliwości. Wrażliwy na niedolę innych. Osobowość skomplikowana. Ma o sobie wielkie mniemanie, ale jest wrażliwy - paradoks. Wizja społeczeństwa Społeczeństwo dzieli się na ludzi zwykłych i niezwykłych. Ci ostatni mają prawo zbrodni, zmian prawa gdyż mają predyspozycje. Ludzie normalni muszą podporządkować. Niezwykli mogą przekraczać prawo bo sami je ustanowii, mogą popełniać zbrodnię, poświęcać jednostkę dla ludzi. Naruszają stare prawa. Tworzą nowy świat, więc mogą sobie na to pozwolić. Cel uświęca środki. Oni mogą być mniej lub bardziej wybitni. Im “lepsi” tym większe mają prawa. Poglądy te zbiegły się z wypowiedzią na temat Alony Iwanowny. Ograbia ona najuboższych. Jest skąpa, okrutna dla siostry. “wesz”. Jej zabicie to pożytek dla biednych. Rodia czuł się człowiekiem niezwykłym dlatego ją zabił. Za jej bogactwo chce pomagać biednym. Intencje szlachetne i altruistyczne. Chce udowodnić, że jest nieprzeciętny. Porównuje się do Napoleona. Pragnie dowieść swego charakteru. Dla postępu ludzkości może zabijać. Oni decydują o losie innych ludzi - władcy przyszłości. Zwykli ludzie są materiałem społeczeństwa. Powieść o psychice zbrodniarza i o złożonych motywach zbrodni Motywy zbrodni udowodnienie sobie przynależności do rasy panów chce nieść dobro dla społeczeństwa. Za pieniądze lichwiarki chce uratować tysiące ludzi. Śmierć gnębicielki lichwiarki Sprawdzić chciał własną moc, odporność na gnębienie sumienia, wyższość ponad przeciętność. Udowodnienie swej nieprzeciętności. Próba własnych sił Pomoc rodzinie. Dunia nie musiałaby wychodzić za mąż dla pieniędzy Niesprawiedliwość. Był młody, a nie miał środków rozwoju. Starucha marnował tylko pieniądze. Chciał być wyrachowany i zimny, dbać o szczegóły. Nie wytrzymał emocjonalnie tuż przed mordem. Zabił obie kobiety w szale i zdecydowaniu. Nie wszystko odbyło się tak jak planował. Komplikacje przy ucieczce. Śmierć Lizawiety tłumaczył jako przypadkową i konieczną (musiał móc uciec). Cel mordu niespełniony nie wykorzystał pieniędzy słabe sumienie, emocje, zaburzenie równowagi psychicznej nie był istotą wyższą (myślał i rozpamiętywał). Rola Soni wskazywała mu drogę na zadośćuczynienie i pokutę przyznania, które uspokoi jego napięcie. dodawała mu otuchy, rozumiała go, nie czuł się samotny wiara i uczucie, szansa przetrwania na Syberii Uosobienie dobra. Jej zawód to forma ofiary. Kocha ludzi, uważa, że każdy jest potrzebny i nikogo nie należy wywyższać. Uświadomiła niedorzeczność idei Raskolnikowa. Wiedząc, że jest niezbędna dla Rodii idzie z nim na zesłanie. Udowodniła mu, że nie ma altruizmu gdy w grę wchodzi cierpienie innych. Jej wpływ skruszył opór Rodii. Pojechała za nim bo kierował nią miłość, dobro i szlachetność. Odpowiedzialna za nawrócenie grzesznika. Syberia Zachodzi w nim przemiana wewnętrzna. Zaczyna czuć potrzebę człowieka (Sonię). Czeka go całe życie, które spędzić chce z Sonią. Stał się bardziej pokorny wobec ludzi i boga - miał cel życia. Zło może zostać zniszczone przez dobro i szlachetność, a nie przez przemoc. Początkowo Raskolnikow uważał, że wolność to prawo do czynienia wszystkiego. Po pewnym czasie zrozumiał, że nie ma wolności całkowitej bo trzeba brać pod uwagę ograniczenia moralne. Rodia powrócił do Boga. Zalety Soni przypisywał religii w którą ona bezgranicznie wierzyła. Jego pierwotna ideologia doprowadziła go do cierpienia, a on chciał być szczęśliwy. Widział jej wewnętrzną radość i też taki chciał być. Metamorfoza człowieka pogodzonego z naturą. Jest to kryminał nietypowy bo ukazana jest psychika zbrodniarza i analiza zbrodni. Zbrodnia to pretekst do analizy postaw ludzkich wobec zła. Powieść psychologiczna. Proces myślowy i analiza postępowania. Powieść polifoniczna jest prawie bez narratora. Charakterystyka poprzez dialogi. Wnętrze bohatera prezentowane jest przez wprowadzenie lustrzanych postaci realizujących działanie. Swidrygajłow Sprytny, przebiegły, zdemoralizowany, znudzony życiem. Nagina prawo. Wyrachowany, rozpustny, lubieżny. Dąży do celu. Łużyn Egocentryk, poczucie wyższości, skąpy i wiecznie niedowartościowany. Lubił gdy ktoś był mu oddany, pokorny i posłuszny. Władczym, niegodziwiec, wyrachowany. Lubił manipulować innymi, rządny fortuny. W momęcie podjęcia decyzji o morderstwie i wizyta u lichwiarki Walka z wahaniem i jednoczesna pewność postanowienia. Lęk obawa ciała i emocji. Zabił w napadzie szału. Ogarnęła go panika wraz z roztargnieniem. Widok trupa napawa go grozą. Przestaje myśleć logicznie. Narastał w nim strach, że ktoś go nakryje. Emocje stworzyły urojenia. Zwraca uwagę na szczegóły w przebłysku świadomości. Obrzydzony czynem. Czuje roztargnienie po drugim morderstwie. Anatomia zbrodni i psychika zbrodniarza Anatomia zbrodni ukazana jest przez szczegółowy opis mordu i psychiki mordercy. Wewnętrzny spór i reakcje po kilku dniach od morderstwa. Życie z piętnem zbrodni. Odcięcie od świata i rozpamiętywanie. Pragnie bez skutku zapomnieć. Zachowuje się jak opętany. Działa w zamroczeniu, a kierują nim emocje. Chce ukryć dowody, zmazać ślady mordu. Strach przed zdemaskowaniem. U innych w słowach i czynach szuka aluzji. Podejrzliwy, zamknął się w sobie. Osaczony. Posępny i ponury. Wolał być sam. Żył w ciągłe w niepewności, histerii, skrajności emocji. Świadomy tej sytuacji. Samotny. Porfiry i Rodia Porfiry wprowadza Rodię w obłęd. Prowadzą ciągłą walkę intelektualną. Rodia zdominowany jest przez emocje i nie mógł racjonalnie rozpatrywać dyskusji. Porfidia był doświadczonym detektywem i znał reakcje mordercy na aluzję. Rodia gubił się we własnych słowach i tracił orientację. Był atakowany i musiał się bronić. Doprowadziło to do przyznania się do winy. Nie wytrzymałby dłużej. Zachował reszty dumy, nie wyrzeka się swej wyższości. Chce zakończyć ten rozdział życia. Po przyznaniu się do winy emocje odeszły. Opowiada o wszystkim ze szczegółami. Pozbywa się wiedzy o mordzie. Pozostaje pusty. Równowaga psychiczna powraca. Kara Nietypowa skrucha. Nie potępia czynu, ale ma świadomość, że nie był do tego zdolny. Potem dopiero pod wpływem Soni jego pragnienie pokuty i kary powraca. Mówi o rzeczach w sądzie, które może zataić i nieobwiniać siebie. Mówi dokładną prawdę. Dzięki temu rehabilituje się we własnych oczach. Powraca spokój sumienia. Powieść ta jest analizą istoty kary.
Zbrodnia i kara jako powieść psychologiczna. „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego uważana jest za przykład jednej z najlepszych nowoczesnych powieści psychologicznych. Jej czytelnicy niemal chórem zwracali uwagę na głębokie i interesujące portrety bohaterów nakreślone przez Dostojewskiego, który nie tylko wnikał w ich
Fiodor Dostojewski – Zbrodnia i kara – Obraz mieszkańców Petersburga Akcja powieści Fiodora Dostojewskiego Zbrodnia i kara toczy się w Sankt Petersburgu w lipcu 1865 roku. Autor ukazuje miasto z jego najuboższą dzielnicą robotniczą wokół placu Siennego, gdzie koncentruje się akcja. W oddali rysuje się wspaniałe miasto, Wenecja północy ludzi bogatych. Dzielnica Raskolnikowa i rodziny Marmieładowów to miasto brudne, biedne, śmierdzące, na ulicach stoją prostytutki. Ludzie pozbawieni środków do życia są podatni na chorobliwe idee i szaleństwo. Petersburg Dostojewskiego jest przede wszystkim siedzibą zdegradowanych urzędników, którzy popadli w alkoholizm jak Marmieładow, byłych studentów – Raskolnikow, Razumichin, prostytutek – Soni czy żerujących na krzywdzie ludzkiej lichwiarek, jak Alona Iwanowa. Marmieładow początkowo był człowiekiem o dość wysokim statusie społecznym. Mężczyzna kiedy popadł w alkoholizm, stał się wrakiem człowieka, zniszczył rodzinę, np.: uniemożliwił Soni normalnie żyć, dziewczyna była zdolna, ale ojciec nawet przepił podręczniki. Przepijał każdy grosz i rodzinie groził głód, dlatego Sonia została prostytutką. Sonia jest cudzołożnicą, ale robi to dla rodziny. Wie, że źle postępuje i bardzo tego żałuje, ale musi. Bóg dał Soni szansę. Zakochała się w Raskolnikowie. Tak samo jak Bóg pochylił się nad Raskolnikowem. Bóg jest miłosierny – to pokazuje Fiodor Dostojewski. Miasto nie zepsuło Soni. Cierpienie, które na nią zstąpiło, tylko ją wzmocniło. Znajduje potem siłę żeby pomóc mężczyźnie, którego kocha. Wiara w Boga czyni nas lepszymi ludźmi, nasze życie dzięki niemu staje się lepsze. Piotr Łużyn chce uzależnić od siebie innych ludzi. Pragnie wziąć za żonę biedną kobietę, która potem będzie mu dozgonnie wdzięczna. Nie oszukuje jednak Duni. Mówi jej czego oczekuje, a ta się godzi. Z kolei Swidrygajłow był kobieciarzem, krzywdził żonę, rodzinę. Traktował je instrumentalnie, chciał wykorzystać Dunię, a kiedy ta nie uległa, chciał ją ukarać. Odpokutował za swe winy – poświęcił majątek na edukację dzieci Marmieładowa. W końcu popełnił samobójstwo. Jest to jednak grzech. Zmarnował swoje życie. Nie dał nikomu szczęścia, a pieniądze, które gromadził także i jego nie uszczęśliwiły.
branymi z ogromnej literatury poświęconej Zbrodni i karze. Rzecz charak-terystyczna, że wiele prac z owego korpusu tekstów unika definitywnego zajęcia stanowiska w sprawie samej genezy zbrodni. Dlatego zdecydowa-łem się wyeksponować te komentarze, które na taką jednoznaczną odpo-wiedź się poważyły.
Home Książki Reportaż Ścigając zło Rozmowy o zbrodni, śledztwie i karze Rozmowy, które autorzy powieści kryminalnych przeprowadzili z ludźmi zawodowo ścigającymi zło. Policjanci, prokurator, strażnik więzienny, biegła psycholog, badacz kości i medyk sądowy - odkrywają kulisy swojej pracy, dzielą się wiedzą i osobistymi doświadczeniami, a także faktami z autentycznych śledztw. Czy życie prześciga fikcję? Jak popkulturowe wyobrażenia wypadają w zderzeniu z rzeczywistością? Jaka jest cena wyścigu ze złem? Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni. Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie: • online • przelewem • kartą płatniczą • Blikiem • podczas odbioru W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę. papierowe ebook audiobook wszystkie formaty Sortuj: Książki autora Podobne książki Oceny Średnia ocen 7,8 / 10 75 ocen Twoja ocena 0 / 10 Cytaty Powiązane treści
Jesteś w: Ostatni dzwonek-> Zbrodnia i kara Pozostali bohaterowie „Zbrodni i kary” Pulcheria Aleksandrowna To uosobienie matczynego ciepła w powieści. Tej prostej, lecz kochającej i troskliwej kobiecie zależało jedynie na dobru swych dzieci - Rodiona i Dunieczki. Była pełna wiary w sukcesy syna, którego wspomagała jak tylko mogła.
Fiodor Dostojewski – Zbrodnia i kara – Plan wydarzeń 1. Decyzja Raskolnikowa o zamordowaniu lichwiarki 2. Obserwacja mieszkania Alony Iwanowej a) Rodion oddaje w zastaw własne rzeczy 3. Poznanie historii życia rodziny alkoholika Marmieładowa a) szesnastoletnia Sonia prostytutką 4. Utrata posady guwernantki przez siostrę Rodiona, Dunię 5. Oskarżenie Duni przez żonę pracodawcy, panią Swidrygajłow o próbę uwiedzenia jej męża 6. Bogaty Piotr Łużyn kandydatem do ręki Duni 7. Próba nie dopuszczenia do ślubu siostry – natychmiastowa decyzja Raskolnikowa o zabójstwie lichwiarki 8. Dokonanie morderstwa 9. Ukrycie się zabójcy w opuszczonym mieszkaniu 10. Choroba Raskolnikowa – wyrzuty sumienia i strach 11. Znieważenie narzeczonego siostry, Piotra Łużyna 12. Próba oddalenia od siebie podejrzenia o zabójstwie – Rodion fałszywie przyznaje się kolegom do zabójstwa 13. Śmierć Marmieładowa pod kołami parowozu 14. Raskolnikow poznaje Sonię 15. Próba odzyskania przez Rodiona przedmiotów oddanych w zastaw 16. Owdowiały Swidrygajłow oświadcza się Duni 17. Dunia zrywa zaręczyny z Łużynem 18. Raskolnikow odwiedza Sonię 19. Niespodziewane przyznanie się malarza do zabójstwa starej lichwiarki 20. Próba skompromitowania Soni przez Łużyna 21. Rodion wyjawia Soni prawdę o morderstwie 22. Namowa Soni do przyznania się do winy przez Raskolnikowa 23. Dobrowolne zgłoszenie się Raskolnikowa za radą sędziego Porfirego na policję 24. Skazanie Rodiona na 8 lat katorgi 25. Ślub Duni z Razumichinem 26. Smierć zrozpaczonej matki Rodiona 27. Duchowe zmartwychwstanie Raskolnikowa
Charakterystyka pozostałych bohaterów Zbrodni i kary. Poleca: 76/100 % użytkowników, liczba głosów: 829. Zosimow – lekarz, profesjonalnie podchodzi do swego zawodu, doceniany przez ludzi, ale niezbyt sympatyczny; ma około dwudziestu siedmiu lat. Jest wysoki i tęgi, ma obrzękłą, bladą i starannie wygoloną twarz, jasne
Jak wpływa postęp techniczny na rozwój ludzkości? \"Społeczeństwo informacyjne, a unifikacja języka\" Postęp jako następstwo rozwoju ludzkości, występuje w każdej dziedzinie życia. Przez niektórych nazywany naturalną ewolucją, według innych z kolei będący zjawiskiem, u podłoża którego leżą najpierwotniejsze ludzkie instynkty, ciekawość, wygoda i naturalna chęć ułatwiania swojej egzystencji... Myśl o poezji i poecie w twórczości Jana Kochanowskiego W przedmowie do psałterza pisze: Tym żeś mi serca dodał żem się rymy swymi, ważył zetrzeć z poety co znakomitszemi I wdarłem się na skałę pięknej Kaliopy Gdzie dotychczas nie było śladu polskiej stopy. Ślad odciśnięty na skale Kaliopy to ślad Jana Kochanowskiego, to ślad jego twórczych dokonań,... Wstęp do wierszy Zbigniewa Herberta z cyklu Pan Cogito Wiersze z cyklu Pan Cogito Kto to jest Pan Cogito? To człowiek, który cale życie pyta, niczego nie wie na pewno, nie wartościuje, czasami daje sugestie wartości, nigdy nie twierdzi, że ma całkowitą rację. Tym różni się od tych filo¬zofów, myślicieli, którzy zakładają jakąś tezę i przymierzają ją do świa¬ta. Pan Cogito nie wypowia... Rola komedii i satyry w polskim oświeceniu Satyra miała jasno i dobitnie krytykować pewne postawy i zachowania oraz schematy poprzez wyśmianie i wyolbrzymienie; w ten sposób istniała możliwość uświadomienia szlachty i magnaterii, że coś robią nie tak i że należałoby coś zmienić (bo doprowadzi to do upadku Polski) Natomiast komedia, głownie publicystyczna, również koncentrowała się na ... Pierwotna siła słowa w "Sołopiewniach" Poszukiwanie pierwotnej siły słowa w “Sołopiewniach\". “Słowisień\" “W białodrzewiu jaśnie dźni słoneczko, Miodzie złoci białopałem żyśnie, Drzewia pełni pszczelą i pasieczną, A przez liście kraśnie pęk słowiśnie. A gdy sierpiec na niebłoczu łyście, W cieniem ciemnie jeno niedośpiewy: W białodrzewiu ćwirnie i sre... Literatura polska wobec niepodległości Temat: Literatura polska w obliczu niepodległości. Przyznać trzeba, że więcej w polskiej literaturze mowy było o niepodległości przed jej uzyskaniem, niż po utworzeniu niezawisłego państwa polskiego. Kiedy już udało się Polakom Polskę odzyskać, zaczęli sprawiać takie wrażenie, jakby nie wiedzieli, co z tą podarowaną przez historię, wyśn... Wyjaśnienie pojęć - dyskryminacja i deklasacja Dyskryminacja społeczna i deklasacja Dyskryminacja to nierówne, negatywne traktowanie konkretnych jednostek albo grup społecznych przez odmawianie im udziału w prawach, przywilejach, prestiżu czy władzy; oparte jedynie na nieprzychylnym nastawieniu i uprzedzeniach ze względu na pewne ich rzeczywiste lub domniemane cechy np.: przynależność klaso... Obyczajowość Polski XVI wieku OBYCZAJOWOŚĆ POLSKI XVI WIEKU WIEŚ I JEJ UROKI JAN KOCHANOWSKI Są to fraszki Czarnoleskie w których poeta zawarł pochwałę spokojnego, szczęśliwego życia na wsi, gdzie zaistniały odpowiednie warunki do uprawiania twórczości poetyckiej, a czarnoleska lipa urosła do rangi symboli. “Na lipę” Poeta wyznał, że w jej dobroczy...
Według narratora Raskolnikow „ (…) był niepospolicie przystojny, o pięknych ciemnych oczach, ciemny blondyn, wzrostu więcej niż średniego, smukły i zgrabny (…) Odziany był tak licho, że niejeden, nawet otrzaskany z biedą, w dzień krępowałby się wyjść na ulicę w takich łachmanach”. Opis ten odnajdujemy na początkowych
Balladyna to jeden z najsłynniejszych dramatów autorstwa Juliusza Słowackiego. Tytułowa bohaterka tego inspirowanego twórczością Szekspira dzieła to kobieta, która przez frustrację życiem w nędzy i niezdrowe pożądanie bogactwa uruchamia w sobie pokłady okrucieństwa, fałszu i pogardy – uczuć, które prowadzą ją coraz bardziej w głąb mrocznej strony własnej duszy i w kierunku nieuniknionej Balladyny Balladyna była młodą dziewczyną mieszkającą wraz z matką i siostrą, Aliną, w ubogiej chacie na wsi. Była niezwykle piękna, charakteryzowała ją idealna, biała skóra oraz niezwykle ciemne,przykuwające uwagę oczy, które w pewien sposób odzwierciedlały mroczną stronę jej charakteru. Od początku widać, że Balladyna nie jest wzorem ani córki, ani siostry. Jest próżna, zapatrzona w siebie i przede wszystkim bardzo zakompleksiona ze względu na ubóstwo, w którym musi żyć jej rodzina. Wstydzi się swojego prowincjonalnego pochodzenia, przez co jedyne ambicje, jakie posiada, lokuje w wyzwoleniu się z nędzy i ubóstwa. Takie myśli tworzą bardzo podatny grunt do wyzwolenia się w duszy Balladyny naprawdę potwornych cech. Do tej pory jej złe zachowanie ograniczało się do lekceważenia obowiązków domowych, bezczelności wobec matki, czy ubliżaniu niczemu nie winnej siostrze. Jednak, kiedy do domu rodziny przybywa książę Kirkor i proponuje, że weźmie jedną z córek za żonę, w Balladynie uruchamia się niemal zwierzęcy instynkt, który każe jej zrobić dosłownie wszystko, by wygrać konkurs z Aliną. Instynkt ten popycha ją do zamordowania siostry, kiedy ta ewidentnie zaczyna wygrywać konkurs. Wszystkie dalsze wypadki dramatu, to, co dzieje się z Balladyną jest zdeterminowane przez fakt popełnienia okrutnej zbrodni. Balladyna musi bowiem uciekać się do kłamstw, manipulacji i kolejnych morderstw, by uniknąć odpowiedzialności i zdemaskowania. Zostaje żoną Kirkora i otrzymuje wymarzoną władzę, która do tej pory nie była dla niej dostępna. Zaczyna jej od razu nadużywać. Odcina się od swojego prawdziwego pochodzenia, robi wszystko, by w oczach poddanych i ludu zbudować zupełnie nowy wizerunek samej siebie, wizerunek daleki od prawdziwego. Balladyna jako księżna zapada się coraz bardziej w niezasłużoną dumę i miłość do samej siebie. Pogrąża się również w odmętach zbrodni, ponieważ jest zmuszona żyć w stanie ciągłego napięcia, by nie dać się przyłapać. W końcu zaczynają dręczyć ją ogromne wyrzuty sumienia, jednak jest już za późno i nie powodują one chęci poprawy i zadośćuczynienia, lecz jeszcze większą determinację w czynieniu zła. Balladyna doprowadza się do stanu, w którym nawet świat przyrody zwraca się przeciwko niej ( nimfa Goplana). W swojej pysze i poczuciu władzy absolutnej posuwa się jednak w pewnym momencie o jeden krok za daleko. Kiedy przyjmuje poddanych, ci skarżą się na szkody, którym winna jest tak naprawdę sama Balladyna. Ta, by uchodzić za sprawiedliwą i czując, że i tak nikt nie ukarze właśnie jej, skazuje winowajców trzykrotnie na karę śmierci. Nie spodziewa się jednak, że to siła wyższa wykona wyrok. Balladyna pada w końcu rażona piorunem, a jej zbrodnie wychodzą na jaw. Balladyna to przykład postaci, która uświadamia czytelnikowi, jak cienka jest granica, która dzieli frustrację od zbrodni. Osoba o określonych cechach charakteru potrzebuje naprawdę niewiele, by uruchomiły się w niej mroczne instynkty, które zrobią z niej zbrodniarza czy zbrodniarkę. Tak było z Balladyną od najmłodszych lat zakompleksioną, pyszną, niezadowoloną z życia w biedzie, pożądającą władzy i bogactw, w dodatku zdobytych bez wkładu własnej pracy. Wystarczył jeden impuls, najmniejsza szansa na osiągnięcie tych marzeń w łatwy sposób, by krnąbrna dziewczyna przeobraziła się w morderczynię. Trudno myśleć o Balladynie w sposób pozytywny, lub nawet litościwy. Wyłącznie bowiem jej własna pożądliwość zaprowadziła ją do nieuchronnej kary, a sama bohaterka nawet nie próbowała powstrzymać w sobie zła, które powoli, krok po kroku przejmowało nad nią całkowitą kontrolę.
kKdY0. 329 165 63 426 246 94 183 467 246
opis zbrodni w zbrodni i karze
