Syn lat 6,poszedł do 1 bardzo mądry i lubi chodzić do szkoły. Ma kolegów,lubi Panią. Jest w szkole bardzo grzeczny,wręcz idealny. Gorzej w domu, buntuje się, krzyczy,czesto z nim,czy cos sie dzieje,mowi,ze nie. Czasem trace cierpliwosc i sama na niego krzycze...Nie wiem jak zachować zimną krew i co robić,aby się uspokoil. KOBIETA, 35 LAT ponad rok temu Fakty o zdrowiu - Oburęczne dzieci bardziej nadpobudliwe? Witam, Warto byłoby sobie odpowiedziec na pytanie, czy problem pojawił się po pójściu syna do szkoły, czy też wcześniej taka dysproporocja się pojawiała, np. już w przedszkolu. Być może tak mocno stara się sprostać granicom i zasadom placówki, a w domu puszczają hamulce. Wskazana wówczas byłaby wizyta u psychologa dziecięcego. Przyczyna może być też inna. W szkole są bardzo jasne reguły i zasady, dziecko wie co można a co nie i jaka jest konsekwencja. Być może potrzebuje takich zasad i konsekwencji w domu, możliwe, że podświadomie dostrzegł, w jaki sposób ( czy też płaczem) może uniknąć pewnych obowiązków, które Państwo na niego nakładacie. Polecam lekturę "Łatwiej kochac trudniej dyscyplinować"- bezcenna dla zrozumienia emocji dziecka i opanowania własnych w różnych sytuacjach wychowawczych. Pozdrawiam Sylwia Nowak 0 Szanowna Pani. Zachowania syna są normalne dla tego okresu rozwojowego. Jest to okres w rozwoju dziecka nazywany okresem "NIE". W okresach rozwojowych dziecka wystę pują dwa okresy buntu. tzw. "buntowniczek bez powodu" to jest właśnie 6 latek oraz "buntowniczek z powodem to młodzież w okresie dojrzewania. W szkole syn się nie buntuje, bo jest w gronie rówieśników i czerpie od nich wzorce zachowania, a Pani stanowi autorytet. Radzę uzbroić się w cierpliwość. Zachowania syna się z czasem zmienią. Życzę ob jak najszybciej. Serdeczności Edward Jakubowicz 0 Państwa syn odreagowuje napięcie emocjonalne, które występuje w szkole w domu. To zrozumiałe, że trudno jest Państwu przyjąć te emocje, ponieważ nie są bezpośrednio adresowane do Was. Bezpieczne odreagowanie tych emocji, to może być wspólny spacer, wyjście na basen, inne aktywności ruchowe. Psychoterapeuta Małgorzata Nikonowicz 0 Witam Widać w domu słabo wytyczone są granice i dlatego dziecko się buntuje i zapewne wymusza. Rodzic musi być konsekwentny i cierpliwy. Krzyczenie jest oznaką bezsilności i dzieci doskonale to wyczuwają. Dzieci lubią uporządkowany dzień gdy wiedzą co się wydarzy mają poczucie bezpieczeństwa. Rodzic konsekwentny jasno określający zasady w domu zawsze będzie lepiej radził sobie w kryzysowych momentach. Zachęcam do udziału w warsztatach dla rodziców. Pozdrawiam AM 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Niegrzeczne zachowanie u 5-latka – odpowiada Mgr Magdalena Golicz Bicie się w głowę u 5,5-latka – odpowiada Mgr Marta Belka-Szmit Czy istnieje bunt u 3-letniego dziecka? – odpowiada Mgr Sylwia Nowak Agresywne zachowanie u 6-latka – odpowiada Mgr Danuta Michalczyk Jak radzić sobie z agresją u 4-latka? – odpowiada mgr Anna Zawrzel Zachowanie na przekór u 3,5-latka – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska Jak rozmawiać z 6-letnim dzieckiem o złym zachowaniu w szkole? – odpowiada Mgr Katarzyna Schilf Problem z dostosowaniem się do poleceń nauczyciela u 6-latka – odpowiada Mgr Magdalena Tylko Kandydoza a nadpobudliwość u 12-latka – odpowiada Artur Brzeziński Nadpobudliwość i niechęć do normalnych czynności u 4-latka – odpowiada artykuły
Bunt 4-latka to nic przyjemnego: dziecko niszczy zabawki, robi na złość i wykrzykuje przekleństwa. Wielu rodziców nie wie, co wtedy robić. Inni z przerażeniem zastanawiają się, ile trwa bunt 4-latka, i jak reagować na agresywne zachowania. O konkretne porady zapytałyśmy psychologa, Agnieszkę Galicę. Bunt 4-latka jest zwykle kompletnym zaskoczeniem dla rodziców. Z dnia na dzień dziecko przestaje słuchać opiekunów, zaczyna niszczyć zabawki, a czasem wręcz robi na złość. Objawy buntu 4-latka bywają trudne także dlatego, że dziecko odwołuje się do emocji rodziców, woła: „Nie kocham cię”, „Nie chcę”, „Jesteś głupia”, czasami wykrzykuje również niecenzuralne słowa. Aby opanować bunt 4-latka, trzeba wiedzieć, jak z wyczuciem reagować na gwałtowne zachowania dziecka. Co wtedy robić, a czego unikać, podpowiada psycholog. Bunt 4-latka: Objawy buntu 4-lata Ile trwa bunt 4-latka? Jak sobie radzić z buntem 4-latka? Czego nie robić podczas buntu 4-latka? Bunt 4-latka Bunt 4-latka to naturalny etap rozwoju dziecka. Większość czterolatków wchodzi w trudną dla rodziców fazę rozwojową, w czasie której dzieci bywają drażliwe, uparte i zbuntowane, zachowują się prowokująco, sprawdzając, jak daleko sięga ich władza nad otoczeniem. Często zbuntowany 4-latek jest arogancki, szybko przyswaja wulgarne słowa i sprawdza, jaki efekt osiągnie, powtarzając je demonstracyjnie. Bunt 4-latka: objawy Ponieważ 4-latek jest już zwykle bardzo ruchliwy, dość sprawny fizycznie i bystry, bunt czteroletniego dziecka bywa podwójnie stresujący dla rodziców. Najczęstsze objawy buntu 4-latka to: głośne manifestowanie swoich trudnych emocji, jak np. złość, poprzez rzucanie przedmiotami, niszczenie ich, krzyk, rzucanie się na podłogę, kopanie i bicie niepodporządkowywanie się zasadom panującym w rodzinie i w domu, donośnie wyrażanie swojego odmiennego zdania lub sprzeciwu wobec próśb rodziców próby wymuszania na rodzicach, aby podporządkowali się jego żądaniom uciekanie rodzicom i chowanie się uparte powtarzanie zasłyszanych przekleństw nieustanne powtarzanie słowa „nie” wymyślanie kłamstw, przechwalanie się w celu zwrócenia na siebie uwagi Ile trwa bunt 4-latka? Bunt 4-latka jest trudnym testem cierpliwości dla rodziców, ale nie trwa wiecznie. Psychologie są zgodni, że czas buntu 4-latka mija po ok. kilku miesiącach. Pięciolatek jest już zazwyczaj dzieckiem dużo spokojniejszym i zdecydowanie bardziej ugodowym. Następny trudny okres czeka rodziców dopiero… w fazie dojrzewania. Jak sobie radzić z buntem 4-latka? Gdy bunt 4-latka się zacznie, większość rodziców nie ma pojęcia, co robić i jak reagować. Według psychologa niezwykle ważne jest, by rodzice nie dali się sprowokować i sami nie reagowali złością na złość dziecka. Najbardziej skuteczna jest cierpliwa stanowczość. Dobrze np. powiedzieć: „Widzę, że bardzo się zezłościłeś” i dopytać, co się stało. Ważne, by od obojga opiekunów 4-latek wyraźnie usłyszał, co im się nie podoba w jego zachowaniu i czego nie powinien robić. Kluczowe powinno być spokojne i konsekwentne tłumaczenie zarówno zasad zachowania, jak i powodów, dla których nie akceptujecie np. agresji dziecka. Bunt 4-latka: czego nie robić? Choć bunt 4-latka to wiele wyjątkowo stresujących sytuacji, należy w miarę możliwości powstrzymać się od gwałtownych reakcji, wymyślania kar. I przede wszystkim: nie obrażać się na dziecko! Pamiętaj, im bardziej dorośli się denerwują, tym bardziej dziecko prowokuje. Poza tym w okresie buntu 4-latka: nie ignoruj niepożądanych zachowań dziecka nie bij dziecka i nie strasz go nie wyśmiewaj i etykietuj dziecka (to forma przemocy!) nie wymyślaj kar, które nie mają nic wspólnego z zachowaniem zbuntowanego 4-latka (np. zakaz oglądania bajki za uciekanie mamie na ulicy) nie odwlekaj w czasie konsekwencji zachowania dziecka Zobacz też: Zachowania przedszkolaka, które lepiej przemilczeć Tego nigdy nie rób - 5 rzeczy niszczących samoocenę dziecka 5 zdań, których nienawidzi dziecko
Program treningu umiejętności społecznych 4-6 lat. W życiu małego dziecka szczególną rolę przypisuje się jego umiejętnościom poznawania otaczającego świata, rozumienia go, dostrzegania związków w nim zachodzących i współdziałania. A tak wielu osobom przychodzi z trudnością nawiązanie i utrzymanie pozytywnych kontaktów z
1. Rozwój somatyczny i aktywność ruchowa. 2. Procesy poznawcze. 3. Emocje. 4. Rozwój społeczny. 5. Rozwój moralny. 6. Osobowość dziecka. W wieku 4 lat rozpoczyna się okres średniego dzieciństwa, który trwa do 6 roku życia. Dziecko które rozpoczyna ten etap życia charakteryzuje poziom rozwoju motorycznego i sensorycznego, umożliwiający mu poruszanie się w najbliższym otoczeniu i docieranie do interesujących je obiektów, traktowanych przez nie jako istniejące realnie. Rozwój somatyczny i aktywność ruchowa Dziecko wkraczające w okres średniego dzieciństwa ma wszystkie zęby mleczne swobodnie porusza się chodząc i biegając, jest dość samodzielne w zakresie samoobsługi. Zmiany wzrostu i wagi ciała są znacznie mniejsze niż do tej pory. Następuje wydłużenie ciała pod wpływem szybszego rośnięcia kończyn. Dziewczynki rozwijają się szybciej niż chłopcy. W średnim dzieciństwie obserwuje się wzrost sprawności motorycznej, pojawiają się nowe umiejętności, proste ruchy łączone są w kombinacje ruchowe, np. bieg i skok, bieg i kopnięcie piłki, chwyt i rzut piłką. O 4-latkach mówi się, że są nie do opanowania w każdym rodzaju aktywności. Jest to spowodowane dużą potrzebą ruchu. Dziecko 4-letnie nie potrafi długo skupić się na wykonywanej czynności, dlatego często zmienia rodzaje zajęcia ruchowego. Ważną rolę w uczeniu ruchów odgrywają wzorce kulturowe, które różnice związane z płcią; chłopcy uzyskują lepsze wyniki w czynnościach wymagających więcej energii i siły, dziewczynki zaś przewyższają chłopców w czynnościach motorycznych (skakanka) oraz precyzji (rysowanie, pisanie). W zakresie motoryki małej dzieci 4-letnie są samodzielne w ubieraniu i rozbieraniu, jedzeniu. W rysunkach stosują schematy przedmiotów i człowieka, komponują rysunek o wielu obiektach. 4-latki są nie do opanowania ruchowo; biją, kopią, rzucają kamieniami, niszczą przedmioty, uciekają. Procesy poznawcze A.] Sprawności percepcyjne W wieku 3, 4 – lat dzieci odróżniają pismo od tego, co nim nie jest. Ujmują pismo całościowo. Dzieci 4-letnie potrafią kopiować koło, krzyżyk, szyny, umiarkowanie dokładnie kopiują kształty liter. Wzrasta zdolność rozróżniania barw i ich odcieni, wzrasta wrażliwość słuchowa. Czas ujmują 4-latki subiektywnie, choć lepiej niż 3-latki. Poprawnie podają kolejność zdarzeń i ujmują je jako przewidywalne. 4,5-latki wykazują zainteresowanie literami i cyframi, czasem umieją całkiem nieźle liczyć. B.] Pamięć W miare dojrzewania dzieci utrzymują w umyśle coraz większą liczbę liter, słów, cyfr. Mogą odtworzyć szereg złożony z 4 cyfr. Są zdolne do stosowania strategii powtarzania materiału do zapamiętania. C.] Czynności myślowe – Szeregowanie – 47% 4-latkow tworzy małe szeregi z patyczków różnej długości. – Klasyfikacja – 4-latki opanowują w niej poziom podstawowy, gdzie wystarczają informacje percepcyjne, odkrywane samodzielnie. Informacje podawane przez dorosłych są nieprzydatne. D.] Symboliczna reprezentacja rysunku Badacze określają ten okres jako idioplastykę, realizm intelektualny, okres schematu uproszczonego. Zestawiając proste kształty dzieci rysują to co widzą w danym obiekcie. Ich rysunki są symbolami, które przypominają elementy rzeczywistości. E.] Sprawności językowe i komunikacyjne – Słownictwo – mają tendencje do tworzenia neologizmów, stosując poprawnie ojczyste reguły gramatyczne. Pełnia one funkcje wypełniania luk, gdy dziecko nie znajduje w swoim zasobie słów słownictwa na określenie jakiegoś obiektu. – Narracja – dzieci coraz częściej odróżniają opowiadania od innych form wypowiedzi. Opowiadania przedstawiają najczęściej konflikty interpersonalne. W 4 roku życia wzrasta znajomość nazw stanów emocjonalnych, czynności umysłu, zachowań społecznych. Bogaci się i doskonali struktura opowiadania dziecka. Można w nim znaleźć wszystkie elementy i struktury opowiadania. W wieku 4 lat dzieci wprowadzają opisy czasu. – Konwersacje – doskonali się umiejętność ich prowadzenia. Szczególną rolę w rozmowie odgrywają pytania. Służą one nawiązaniu i podtrzymaniu kontaktu oraz zdobyciu informacji. Tendencja do zadawania pytań zwiększa się wraz z wiekiem i największa jest w 4, 5 roku życia. Jest to wiek pytań. Do 5 roku życia rośnie liczba pytań heurystycznych, przez które dziecko zmierza do wyjaśnienia i uporządkowania wiedzy o świecie. Potem liczba ta spada. – Wyobraźnia – wydaje się ona nie mieć w tym wieku żadnych granic. Dzieci wymyślają towarzyszy zabaw i różne wymyślone historie. Dla dzieci w tym wieku granica między rzeczywistością a fikcją jest bardzo cienka. Emocje Dzieci 4-letnie lepiej rozumieją emocje własne i innych osób, zdobywają umiejętności regulowania ekspresji własnych emocji. W 4 roku życia nazwy stanów i przeżyć uczuciowych stanowią 6,6% wszystkich nazw czynności wyrażanych czasownikowo. Potrafią właściwie oceniać przyczyny podstawowych reakcji emocjonalnych, jednak są skłonne zwracać uwagę raczej na czynniki zewnętrzne wywołujące emocje niż wewnętrzne. Dzieci 4-letnie są nie do opanowania emocjonalnie. Głośny, niemądry śmiech występuje na przemian z napadami złości. Mówi brzydkie słowa, powraca do nich z upodobaniem i rymuje je, zarykując się śmiechem – tzn., że zdaje sobie sprawę z ich niestosowności. Lęki W tym wieku przeważają lęki słuchowe, np. odgłosy silników oraz: lęk przed ciemnością dzikimi zwierzętami, wyjściem matki. Rozładowanie napięć emocjonalnych odbywa się przez: ssanie palca podczas snu, pobudzenie motoryczne – dziecko ucieka, kopię, pluje, obgryza paznokcie, dłubie w nosie, robi miny; pobudzenie werbalne – puszenie się i przechwalanie, celowe kosławienie języka, używanie brzydkich słów. Występują lęki i koszmary senne, potrzeba oddawania moczu podczas podniecenia emocjonalnego, ból brzucha, a nawet wymioty w momencie stresu. Rozwój społeczny Dla dzieci w wieku przedszkolnym dobra szkoła społecznego uczenia się jest zabawą. Szczególnie ważne są zabawy w role, które pozwalają odkrywać reguły związane z daną rolą. Zabawa dobrze służy zrozumieniu przez dzieci społecznych ról dorosłych – rodzinnych, zawodowych. Przyjmują je zgodnie z płcią. W wieku 3-6 lat stabilizują się zabawy samotne i równoległe (obserwacja zabaw innych). Zajmują one połowę czasu przeznaczonego na zabawy. Wzrasta również poziom empatii, czyli rozumienia stanów emocjonalnych innych osób. Dzieci 3-4 letnie są bardziej skłonne odpowiadać prospołecznie na zmartwienia dzieci, z którymi weszły w koleżeńskie relacje niż na kłopoty innych. Dziecięce przyjaźnie W wieku przedszkolnym dzieci rozumieją niezwykły charakter kontaktu społecznego, jakim jest przyjaźń. Przyjaciel jest wyróżniany jako partner zabawy, przyjaciele dzielą się zabawkami, do przyjaciela częściej niż do innych kierowane są prośby, pozdrowienia. Przyjaciele częściej przebywają ze sobą, rozmawiają, patrzą na siebie. W wywiadzie na temat przyjaciela młodsze dzieci przedszkolne częściej niż starsze zwracają uwagę na cechy zewnętrzne, aż 63% dzieci wskazuje na uczucia, a w sytuacjach sprzyjających powstawaniu przyjaźni 53% dzieci wskazuje na pomaganie. Niemniej jednak przyjaźnie w wieku przedszkolnym są zwykle nietrwałe, a niektóre dzieci (np. agresywne), mają trudności z zawieraniem przyjaźni. Negatywne zachowania dziecka 4-latki są nie do opanowania w stosunkach międzyludzkich. Uwielbiają przeciwstawiać się poleceniom rodziców. Nie skutkują nawet surowe kary. 4-latek puszy się, przeklina, przechwala, prowokuje. Między 4-7 rokiem życia wzrasta agresja zorientowana na osobę (agresja wroga). Jest ona obliczona na sprawienie bólu innej osobie zarówno przez odwet, jak i sposób ustalenia dominacji. Chłopcy są bardziej agresywni niż dziewczynki, bardziej skłonni bić się, popychać, obrażać, grozić pobiciem. Stosunki rodzice – dzieci Dużym autorytetem są dla 4-latków rodzice, ale dzieci sprzeciwiają się tym autorytetom. Mają przemożny pęd do przeciwstawiania się wszelkim zasadom, choć w końcu ulegają i podporządkowują się. Rozwój moralny Jest on ściśle związany z rozwojem poznawczym, uczuciowym i społecznym. Wiąże się z poznaniem reguł obowiązujących w grupie społecznej, odróżnianiem dobra od zła oraz doświadczania poczucia winy i wstydu. Od około 4 roku życia dzieci zaczynają odczuwać wewnętrzną powściągliwość, chociaż nie rozumieją jeszcze podstawy nakazów i zakazów. Istotną rolę w tym względzie odgrywa rozumienie przeżyć innych osób oraz rozwój takich uczuć, jak wstyd i wina. Ad. 6 Osobowość dziecka Rozwój osobowości dziecka postępuje równocześnie z jego rozwojem społecznym, emocjonalnym i poznawczym. Zasadniczą rolę w kształtowaniu się osobowości odgrywa proces identyfikacji. Wtórna identyfikacja występuje po 3 roku życia jako usiłowanie upodobnienia się do modela. Małe dziewczynki zaczynają identyfikować się z matką, a chłopcy z ojcem. Według Bandury chłopcy obserwują i naśladują chłopiece zachowania, ponieważ są za nie nagradzani, natomiast dziewczynki są nagradzane za zachowania dziewczęce. W wieku przedszkolnym rozwija się zdolność samokontroli, czyli działania zgodnie z oczekiwaniami autorytetów. Podstawą wszystkich form kontroli jest zdolność do powstrzymania się od natychmiastowego reagowania na pobudzenia i planowanie działania. Dopiero w 4 roku życia dzieci zaczynają świadomie kontrolować intensywność swoich emocji. Zaczynają też planować swoje działania, chociaż zwykle nadal nie odnoszą sukcesu. Stopniowo stają się coraz bardziej zdolne do planowania swoich działań, są w stanie dostosować się do prośb i zaleceń rodziców oraz kulturowych norm, bez konieczności zewnętrznej kontroli. W okresie średniego dzieciństwa zaczyna się rozwijać obraz własnej osoby jako zestaw przekonań o swoich własnych cechach. Obraz własnej osoby jest bardzo konkretny. Składają się na niego: imię posiadane, rzeczy, codzienne zachowania. Odróżnianie siebie od innych wyraża się m. in. w używaniu zaimków osobowych „mój” i „twój”. W sytuacjach konfliktowych używanie określenia „to moje” nie jest wyrazem samolubstwa dziecka, lecz znakiem wytyczania granicy między „ja” i „innymi”, a więc jest przejawem rozwoju osobowości. Odróżnianie siebie od innych pozwala dzieciom zarówno współdziałać ze sobą w zabawie, jak i rozwiązywać konflikty. W wieku przedszkolnym kształtuje się również samoocena, czyli zespół sądów o własnej wartości. Zajmuje ona szczególne miejsce w rozwoju obrazu własnej osoby. Powoduje, iż sądy opisowe na swój temat utrwalają się. Jaki jest czterolatek? Czterolatek to żywe srebro, wszędzie go pełno, wszędzie zaznacza swoją obecność – i to niekoniecznie w miły dla otoczenia sposób. Zdarza mu się być „niegrzecznym”, bo buduje obraz siebie, a to, co mówią dorośli, budzi w nim protest i bunt. Jest też, niestety, bardziej niż trzylatek chwiejny emocjonalnie – to mała chimera, która w moment potrafi przejść z płaczu w śmiech i odwrotnie. Jest też dość nieprzewidywalny. Trudno za nim nadążyć. Czterolatek jest aktywny, żywiołowy, radosny, otwarty na poznawanie otoczenia i – tak, tak – niezwykle samodzielny. Nie podcinaj mu skrzydeł, wyręczając go. Dziecko w tym wieku ma też silną potrzebę niezależności. Zachęcaj je, by podejmowało swoje małe decyzje i wyzwania. To dobry moment – maluch chłonie wszystko jak gąbka. Czterolatki dużo i chętnie się bawią, także z innymi dziećmi. Niestety nie zawsze są dobrymi towarzyszami – na każdym kroku udowadniają, że oto weszły w trudny okres. Możesz wręcz mieć wrażenie, że macie do czynienia z buntem 4-latka. Coś w tym jest. Oprócz tego, że czterolatki bywają drażliwe, są też uparte. Buntują się, a i prowokują – sprawdzają granice. Lubią mieć swoje zdanie i chcą, by inni się temu podporządkowali. Fantastyczne i pożądane przez dziecko jest wszystko, co zabronione. Możesz więc zaobserwować fascynację wulgaryzmami i brzydkimi słowami. Czterolatek uwielbia także demonstracje, przechwałki, kłamstwa, ucieczki, stawianie się – a wszystko po to, by wzbudzić sobą zainteresowanie innych. Nie macie lekko. Niestety musicie ten trudny okres przetrwać. Mało tego – nie możecie sobie pozwolić na lekceważenie nieakceptowalnych zachowań. Metoda jest jedna: cierpliwość, konsekwencja i stanowczość. Nie możecie niczego zaniedbać. Czterolatek doskonale wie, jakie postępowanie jest dozwolone, a czego nie można. Jak przebiega rozwój u dzieci 4-letnich? Rozwój społeczny i emocjonalny Okres buntu i uporu Bije, kopie, ucieka W chwilach złości niszczy przedmioty Ma napady złości Może używać brzydkich wyrazów i niegrzecznie zwracać się do innych ludzi Przeciwstawia się poleceniom Przekracza wszelkie granice i łamie umowy Fantazjuje, ale nadal nie potrafi oddzielić rzeczywistości od imaginacji Zdarza się, że jest zbyt pewny siebie Uwielbia prowadzić dyskusje Potrafi być opiekuńczy i współczujący Bawi się w grupie Zaczyna się interesować różnicami płci. Rozwój fizyczny i motoryczny W czasie jedzenia korzysta z widelca i noża (do przysuwania potraw, smarowania pieczywa a nie krojenia) Ubiera się i rozbiera przy niewielkiej pomocy z zewnątrz Samodzielnie korzysta z toalety Myje się, czyści samodzielnie zęby Polepsza się sprawność motoryczna, np.: narysowany człowiek ma ręce, nogi i głowę Skacze na 1 nodze Naśladuje rys. kwadratu Wspina się na drabiny Świetnie radzi sobie z 3 kołowym rowerkiem Nakłada nakrętki na słoiki, butelki Układa puzzle do 10 kawałków Rozwój intelektualny Zna około 1500 słów Ma jeszcze problem z używaniem zaimków, np.: mamo, czy mogę wyjść z ci państwo? Rozróżnia, gdzie jest : przód, tył, na górze , pod spodem Potrafi policzyć do czterech Może pisać pierwsze litery i np.: swoje imię Zaczyna rozumieć następstwo czasów, wie, że kiedy wstanie jest śniadanie , potem II śniadanie, obiad, itp. Pyta, co oznaczają różne słowa Chętnie słucha długich historii Rozumie niektóre przeciwieństwa, np. mały/duży Zadaje mnóstwo pytań Potrafi się bawić w jedna zabawę 10 -15 min. Rozpoznaje ok. 8 kolorów Powoli zaczyna rozumieć znaczenia Zna piosenki i wierszyki, czasem sam układa piosenki Rozróżnia czas Pamięta dużo imion, nazw Mowa jest zrozumiała Lubi się bawić w zabawy tematyczne, np. w sklep, wyścigi samochodowe, teatr Sen Czterolatek śpi około 10-12 godzin w ciągu nocy. W dzień czteroletnie dzieci śpią rzadko lub wcale. Ponieważ jest to wiek uporu, kładzenie do łóżka czterolatka jest sztuka niełatwą. Można wieczorem dać mu książeczkę do pooglądania i poprosić żeby sam wyłączył światło. Jedzenie Dziecko powinno zjadać trzy duże posiłki w ciągu dnia i dostawać dwie przekąski, np. 2 śniadanie i deser. Między czwartym a piątym rokiem życia poprawia się apetyt. Może być to wiek niechęci do jedzenia owoców i warzyw. Jak zachęcić przedszkolaka? Po pierwsze dawaj dobry przykład. Możesz też opowiadać o wpływie zdrowego odżywiania na siłę, wzrost i zdrowie. W sklepie możesz pozwolić mu wybrać jakiś owoc lub warzywo do spróbowania. Czterolatek ciągle się , gdzieś śpieszy. Trudno mu usiedzieć przy stole. Chce pomagać w przygotowaniu potraw, nakrywaniu do stołu. Pozwól mu. Jak możesz pomóc swojemu dziecku? Pozwól czterolatkowi na pewną samodzielność, np: daj mu możliwość oddalenia się od siebie na placu zabaw (oczywiście w zasięgu wzroku), pozwól nakryć do stołu, nalać soku do szklanki. Jeśli używa brzydkich wyrazów powiedz, że w waszym domu takie słowa są nie do przyjęcia i tłumacz, że są ogólnie przyjęte normy, których ludzie powinni się trzymać. W razie nieposłuszeństwa zagroź kara (np: wysłaniem dziecka do pokoju) i bądź konsekwentna/y, Czytaj dziecku i zachęcaj do samodzielnego poznawania liter. Próbujcie czytać napisy na pudełkach po żywności, tytuły w gazetach, itp. Naucz dziecko waszego numeru telefonu i adresu, Ponieważ czterolatek uwielbia „sprawdzać się” i ma przy tym niespożytą energię, wymyślaj zabawy ruchowe pełne skakania, biegania, wspinania, odnajdywania rzeczy i różnych niespodzianek Bawcie się w zabawy tematyczne, np.: sklep, teatr. Dzięki nim możesz uczyć dziecko pożądanych zachowań. Pamiętaj, że każde dziecko rozwija się inaczej, więc wiadomości tu zawarte mają charakter wyłącznie informacyjny. Jeśli coś cię niepokoi, skontaktuj się z lekarzem. Kategoria zawiera książeczki oraz inne pomoce dydaktyczne do nauki języka angielskiego w przedszkolu oraz zerówce - dla dzieci w trzech grupach wiekowych: do 3 lat, 3-4 lata oraz od 5-6 lat. W tym wieku dzieci nie posiadają dyscypliny szkolnej, szybko się nudzą, nie potrafią pisać, nie rozumieją gramatyki ale posiadają duże możliwości uczenia się. To, co możesz zrobić – zarówno gdy dziecko bije rodziców, jak i towarzyszy zabawy, to zachować spokój (nie podnoś alarmu – pamiętaj, że zachowanie twojej pociechy jest zrozumiałe rozwojowo), zwrócenie na siebie uwagi maluszka i głośny komunikat „nie wolno tak”. Innym sposobem jest zademonstrowanie dziecku skutków jego działań (bo przecież ono nie musi być ich świadome). Gdy 2 latek bije lub gryzie, możesz zrobi smutną minę i powiedzieć: „Smutno mi, mam teraz ałka”. Nie przedłużaj jednak takiego przedstawienia i nie obrażaj się na maluszka. Dodaj tylko: „nie bij mamusi, to boli. Tak nie wolno”.Jeśli to nie pomaga, przytrzymaj rękę dziecka przez chwilę, skup jego uwagę i powiedz np.: „nie wolno tak – mama nie bije, tata nie bije i Zosia też nikogo nie bije”.Co zrobić gdy 3 latek bije?Trzylatek to oczywiście wciąż mały brzdąc, ale rozumiejący już znacznie więcej niż roczny albo dwuletni smyk. Co możesz zatem zrobić, gdy 3 latek bije albo gryzie?Przede wszystkim porozmawiaj z dzieckiem. Wytłumacz mu, że gryzienie albo bicie jest niedopuszczalne w waszym domu. Jeśli to nie pomaga, możesz rozpocząć stosowanie systemu kar, np. popularnego „karnego jeżyka” (oczywiście równie dobrze może być to kanapa albo inny kącik w mieszkaniu). Wytłumacz dziecku, gryzienie lub bicie nie jest dopuszczalne i będzie mogło wrócić do zabawy dopiero, kiedy przeprosi za swoje zachowanie. Bądź konsekwentna – nie odpuszczaj tylko dlatego, że dziecko płacze. Wymagaj słowa „przepraszam”.Co zrobić gdy 7-latek bije inne dzieci w szkole? Bunt siedmiolatkaCo zrobić, gdy dziecko bije inne dzieci w szkole? Przede wszystkim warto wiedzieć, że pedagodzy i psycholodzy dziecięcy są zgodni, że bicie lub gryzienie jest uznawane za normę u dzieci w wieku do czterech lat – nie można zatem uznać, że takie zachowanie u ucznia pierwszej klasy to tylko bunt w tym przypadku również warto rozmawiać, niemniej bardzo dobrym ruchem jest już konsultacja z psychologiem szkolnym. Być może dziecko nie radzi sobie z emocjami i potrzebuje dodatkowego wsparcia albo po prostu jako rodzic popełniasz pewne błędy, nad którymi warto lub bicie w przedszkolu – ważny jest wspólny frontJeśli trzylatek bije dzieci w przedszkolu (co nie jest rzadkością), to bardzo ważne jest ustalenie wspólnego frontu z personelem placówki. Szczególnie korzystne działanie ma:stworzenie tablicy działań zakazanych i polecanych, np. „w naszym przedszkolu nie wolno….”,stworzenie systemu nagradzania dla każdego dziecka (pozytywne zachowanie, w tym unikanie bicia lub gryzienia = słoneczko),pogadanki na temat emocji oraz sposobów rozładowania tych negatywnych (np. stworzenie kącika, w którym „złość sobie odchodzi”).Warto też pamiętać, że pamięć małego dziecka jest krótka, więc warto codziennie poruszać temat – zarówno w formie pochwał („jestem z ciebie bardzo dumna, zdenerwowałeś się, ale nie uderzyłeś siostry”), jak i ostrzeżeń („idziemy do piaskownicy – o jakich zasadach musimy pamiętać?”). Dzięki temu już nigdy nie będziesz musiał/-a się zastanawiać, jak oduczyć dziecko bicia innych – problem po prostu zacznie stopniowo znikać. Pierwsza część tekstu: Justyna MazurW każdym wierszu i każdej kolumnie dana figura może występować jedynie raz.) Operowanie nazwami figur geometrycznych. Dwa poziomy trudności (4 figury, 3 figury). Podsumowanie zajęć. Wręczenie Dyplomów Matematycznego Mistrza. AUTOR: Agata Szczepaniak – Masłowska. Przedszkole przy Zespole Szkolno- Przedszkolnym w Dłutowie
napisał/a: ~gsk" 2006-03-18 00:22 Moja córka cały czas ma humory, zamyka się w sobie, nie słucha dziadków (nas jeszcze słucha), buntuje się i nie chce robić tego, co wszystkie dzieci w przedszkolu i w domu kultury gdzie chodzi na kółko plastyczne też ostatnio się zbuntowała i nie chciała malować tego co inni (informacja od pani). Wiemy, ze ona jest indywidualistką, ale martwi mnie ten jej świat. Czy Wasze dzieci też przechodziły, bądź przechodzą taki okres? i jak się to objawia? i kiedy jej to przejdzie? Dodam, że jestem na etapie lektury "jak mówić, zeby dzieci nas słuchały i jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły" i Mazlish (chyba, nie pamiętam dokładnie) i polecam wszystkim, którzy chcieliby zgłębić ten temat. Pozdrawiam Gosia napisał/a: ~Qrczak" 2006-03-18 07:48 Użytkownik "gsk" napisał w wiadomości > Moja córka cały czas ma humory, zamyka się w sobie, nie słucha dziadków > (nas jeszcze słucha), buntuje się i nie chce robić tego, co wszystkie > dzieci w przedszkolu i w domu kultury gdzie chodzi na kółko plastyczne też > ostatnio się zbuntowała i nie chciała malować tego co inni (informacja od > pani). Wiemy, ze ona jest indywidualistką, ale martwi mnie ten jej świat. > Czy Wasze dzieci też przechodziły, bądź przechodzą taki okres? i jak się > to objawia? i kiedy jej to przejdzie? Zastanawiam się, czy każdy rocznik teraz będzie miał swój wątek pod tytułem: "bunt 2, 3, 6, 16... 60-latka". Bo tak trudno odnieść uwagi dotyczące zbuntowanego 4,5 latka do stworzenia "już" 5-letniego... > Dodam, że jestem na etapie lektury "jak mówić, zeby dzieci nas słuchały i > jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły" i Mazlish (chyba, nie > pamiętam dokładnie) i polecam wszystkim, którzy chcieliby zgłębić ten > temat. Ja na Twoim miejscu bym nie polecała, skoro Tobie lektura nie zmniejszyła obaw związanych z dojrzewaniem i usamodzielnianiem się dziecka. Qra PS. Przy okazji pragnę nadmienić, że mam przeszło dwuletnie dziecię i ono też śmie się zaczynać buntować. Myślicie, że mu to przejdzie? napisał/a: ~Anka P." 2006-03-18 07:59 W dniu, który zapamietamy na wieki 2006-03-18 07:48, Qrczak postanowił/a nas uraczyć niniejszym stwierdzeniem: > PS. Przy okazji pragnę nadmienić, że mam przeszło dwuletnie dziecię i ono > też śmie się zaczynać buntować. Myślicie, że mu to przejdzie? Nie sądzę . Moje starsze buntuje się od urodzenia i końca nie widać. Młodsze podobnie. Paskudne charakterki po mamusi i tatusiu. Nie mogę mieć do nikogo pretensji. Pozdrawiam -- Anka i Szymon ( i Karolina ( Kraków napisał/a: ~gsk" 2006-03-18 08:07 Użytkownik "Qrczak" napisał w wiadomości > Użytkownik "gsk" napisał w wiadomości > news:dvfgbu$jg4$1@ > Zastanawiam się, czy każdy rocznik teraz będzie miał swój wątek pod > tytułem: "bunt 2, 3, 6, 16... 60-latka". 60-latka to chyba nie na tej grupie... >> Dodam, że jestem na etapie lektury "jak mówić, zeby dzieci nas słuchały i >> jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły" i Mazlish (chyba, nie >> pamiętam okładnie) i polecam wszystkim, którzy chcieliby zgłębić ten >> temat. > > Ja na Twoim miejscu bym nie polecała, skoro Tobie lektura nie zmniejszyła > obaw związanych z dojrzewaniem i usamodzielnianiem się dziecka. Dojrzewaniem i usamodzielnieniem? a gdzie ja o tym pisałam? A poza tym napisałam, ze jestem na etapie co znaczy - nie skończyłam jeszcze. G. napisał/a: ~Qrczak" 2006-03-18 08:15 Użytkownik "gsk" napisał w wiadomości > Użytkownik "Qrczak" napisał w wiadomości > news:dvgabu$t0g$1@ >> Użytkownik "gsk" napisał w wiadomości >> news:dvfgbu$jg4$1@ >> Zastanawiam się, czy każdy rocznik teraz będzie miał swój wątek pod >> tytułem: "bunt 2, 3, 6, 16... 60-latka". > > 60-latka to chyba nie na tej grupie... Skąd ta pewność? Znasz PESELe wszystkich piszących na tę grupę? >>> Dodam, że jestem na etapie lektury "jak mówić, zeby dzieci nas słuchały >>> i jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły" i Mazlish (chyba, nie >>> pamiętam okładnie) i polecam wszystkim, którzy chcieliby zgłębić ten >>> temat. >> >> Ja na Twoim miejscu bym nie polecała, skoro Tobie lektura nie zmniejszyła >> obaw związanych z dojrzewaniem i usamodzielnianiem się dziecka. > > Dojrzewaniem i usamodzielnieniem? a gdzie ja o tym pisałam? Pozwolę sobie zacytować: "Moja córka cały czas ma humory, zamyka się w sobie, nie słucha dziadków (nas jeszcze słucha), buntuje się i nie chce robić tego, co wszystkie dzieci [...] Wiemy, ze ona jest indywidualistką, ale martwi mnie ten jej świat." >A poza tym napisałam, ze jestem na etapie co znaczy - nie skończyłam >jeszcze. Na etapie kontemplowania okładki? Qra napisał/a: ~Qrczak" 2006-03-18 08:21 Użytkownik "Anka P." napisał w wiadomości news:dvgb52$17q$1@ >W dniu, który zapamietamy na wieki 2006-03-18 07:48, Qrczak postanowił/a >nas uraczyć niniejszym stwierdzeniem: > >> PS. Przy okazji pragnę nadmienić, że mam przeszło dwuletnie dziecię i ono >> też śmie się zaczynać buntować. Myślicie, że mu to przejdzie? > > Nie sądzę . Załamałaś mnie. Normalnie mogiła i w szczerym polu biały krzyż > Moje starsze buntuje się od urodzenia i końca nie widać. Znam ten ból > Młodsze podobnie. Znam ten ból > Paskudne charakterki po mamusi i tatusiu. Znam ten ból. Moi rodzice ból ten odczuwają po dziś dzień. > Nie mogę mieć do nikogo pretensji. Ale jak to by było fajnie, jakby ktoś inny wziął winę na siebie, co? I jakby ktoś dał nadzieję, że da się taką małą cholierę wytresować... hihi Pozdrawiam Qra napisał/a: ~gsk" 2006-03-18 09:52 Użytkownik "Qrczak" napisał w wiadomości > Użytkownik "gsk" napisał w wiadomości > news:dvgbmu$k23$1@ >> Użytkownik "Qrczak" napisał w wiadomości >> news:dvgabu$t0g$1@ >>> Użytkownik "gsk" napisał w wiadomości >>> news:dvfgbu$jg4$1@ >>> Zastanawiam się, czy każdy rocznik teraz będzie miał swój wątek pod >>> tytułem: "bunt 2, 3, 6, 16... 60-latka". >> >> 60-latka to chyba nie na tej grupie... > > Skąd ta pewność? Znasz PESELe wszystkich piszących na tę grupę? czyli chodziło Ci o rocznik osób zadających pytanie na grupie? dziwne... > >>>> Dodam, że jestem na etapie lektury "jak mówić, zeby dzieci nas słuchały >>>> i jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły" i Mazlish (chyba, nie >>>> pamiętam okładnie) i polecam wszystkim, którzy chcieliby zgłębić ten >>>> temat. >>> >>> Ja na Twoim miejscu bym nie polecała, skoro Tobie lektura nie >>> zmniejszyła obaw związanych z dojrzewaniem i usamodzielnianiem się >>> dziecka. >> >> Dojrzewaniem i usamodzielnieniem? a gdzie ja o tym pisałam? > > Pozwolę sobie zacytować: > "Moja córka cały czas ma humory, zamyka się w sobie, nie słucha dziadków > (nas jeszcze słucha), buntuje się i nie chce robić tego, co wszystkie > dzieci [...] Wiemy, ze ona jest indywidualistką, ale martwi mnie ten jej > świat." > no, to rzeczywiście moje słowa, ale gdzie tutaj jest coś o dojrzewaniu i usamodzielnieniu ? >>A poza tym napisałam, ze jestem na etapie co znaczy - nie skończyłam >>jeszcze. > > Na etapie kontemplowania okładki? > prawie. Natomiast przeczytałam już "Rodzeństwo bez rywalizacji" tych samych autorek i sadzę, ze jest to również bardzo przydatna lektura. Gosia napisał/a: ~Marchewka" 2006-03-18 13:51 Użytkownik "Qrczak" napisał w wiadomości > PS. Przy okazji pragnę nadmienić, że mam przeszło dwuletnie dziecię i ono > też śmie się zaczynać buntować. Myślicie, że mu to przejdzie? Myślimy, że kiedyś na pewno. Znam na takie bunty dobry sposób - wyślę Ci mailem. Niezły LOL jest. Iwona napisał/a: ~medea 2006-03-18 15:45 Qrczak napisał(a): > PS. Przy okazji pragnę nadmienić, że mam przeszło dwuletnie dziecię i ono > też śmie się zaczynać buntować. Myślicie, że mu to przejdzie? Też na to liczę . Pozdrawiam Ewa po godzinnej walce zakończonej drzemką, o dziwo! Szkoda tylko że nie moja ta drzemka. napisał/a: ~medea 2006-03-18 15:48 Marchewka napisał(a): > Znam na takie bunty dobry sposób - wyślę Ci mailem. Niezły LOL jest. Może mi też wyślij? O ile to nie tajne akta CIA. Pozdrawiam Ewa napisał/a: ~Nixe" 2006-03-18 16:22 W wiadomości medea pisze: > Może mi też wyślij? O ile to nie tajne akta CIA. To na pewno porządny klaps w tyłek i dlatego Marchewka nie chce tego publicznie napisać ) -- PozdrawiaM napisał/a: ~Marchewka" 2006-03-18 21:52 Użytkownik "Nixe" napisał w wiadomości > dlatego Marchewka nie chce tego publicznie napisać ) Tego się nie da napisać, to się ogląda. Też Ci wyślę. I. W tym dziale znajdziesz karty pracy dla przedszkolaków. Będą to pierwsze "poważne" zadania dla Twojego dziecka ;) Z nami Twój przedszkolak będzie rozwijał spostrzegawczość, umiejętność logicznego myślenia, kreatywność, a także wiele innych cech i umiejętności. Karty pracy okażą się przydatne w różnych sytuacjach. CYTAT(simonav @ Thu, 03 Sep 2009 - 22:22) MĂłwiÄ™,ĹĽe jest mi przykro,ĹĽe grzeczne dziewczynki tak nie odnoszÄ… siÄ™ do mamy....Jak mĂłwi do mnie bezosobowo to pytam"do kogo mĂłwisz?"Wtedy siÄ™ poprawia i mĂłwi"mamo".Jak pokrzykuje do mnie to mĹ‚Ăłwięże nie bÄ™de z niÄ… rozmawiaĹ‚a takim tonem(wtedy najczęściej krzyczy jeszcze bardziej i zaczyna histeryzować)Staram siÄ™ nie dawać jej na tyĹ‚ek klapsa ale duĹĽo mnie to kosztuje!KtĂłraĹ› z dziewczyn kiedyĹ› napisaĹ‚a,ĹĽe klaps jest sĹ‚aboĹ›ciÄ… i bezradnoĹ›cia rodzica(cos w tym stylu)Tak jakoĹ› do mnie to trafiĹ‚o i staram siÄ™ znależć jakieĹ› rozwiÄ…zanie do tej sytuacji Nie mĂłwiÄ™ nic o grzecznych dziewczynkach. Staram siÄ™ robić tak jak to wytĹ‚uszczone. Ĺ»eby siÄ™ nie wdawać w kĹ‚Ăłtnie zabieram mĹ‚odszego i udajÄ™ siÄ™ do Ĺ‚azienki, zabarykadowuje siÄ™ i zatykam uszy. Na kopanie w drzwi staram sie nie reagować. Ale takie rozwiÄ…zanie zdarza mi siÄ™ najrzadziej. Bo ryki i kĹ‚Ăłtnie powstajÄ… zwykle wtedy, kiedy nie mogÄ™ siÄ™ oddalić. i wtedy kaĹĽe wyjść, ale jak cĂłreczka ma 3 latka to ja wynieĹ› do osobnego pomieszczenia. Macius(4,5) dobrze znosi minutnik, czeka aĹĽ mu zadzwoni. Ale czasem wystarczy dziecku powidzieć, ze jak juĹĽ bÄ™dzie mogĹ‚o przestać wrzeszczeć (ze zĹ‚oĹ›ci) to moĹĽe wyjść. Co mĂłwiÄ™ (stanowczo staram siÄ™):- nie uĹĽywamy takich wyrazĂłw, kultura na to nie pozwala- prosze tu nie wrzeszczeć, bo mamy prawo do ciszy, bo mnie bola uszy, bo przychodzi na mnie zĹ‚ość- jeĹ›li czujesz, ĹĽe musisz wrzeszczeć to idĹş do osobnego pomieszczenia,- jak jesetĹ› zĹ‚a, to powiedz, ze jestes zĹ‚a, zamiast wygadywać jekieĹ› rzeczy bez tak naprawdÄ™ to trzeba przyjrzeć sie dziecku, co najbardziej mu pomaga. Bo chodzi o to, ĹĽeby dziecko przestaĹ‚o sie tak zachowywać, a rĂłwnoczeĹ›nie jakoĹ› potrafiĹ‚o poradzić sobie ze swoja zĹ‚oĹ›ciÄ…. Zwykle mĂłwiczymy, czego ma nie robić dziecko. Warto teĹĽ czasem powiedzieć co moĹĽna zrobić (tupać?, krzyknąć?, powiedzieć coĹ› w rodzaju "motyla noga") a najlepiej pokazać jak sobie czĹ‚owiek radzi sam*. Ja sobie radzić nie umiem i daletgo "wozimy siÄ™" z GabrysiÄ… juĹĽ 8 lat. Mnie siÄ™ ostatnio udaĹ‚o, ĹĽe poradzic sobie. ByĹ‚am wĹ›cikĹ‚a jak licho. I czuĹ‚am zĹ‚ość w szyi. I zaczÄ™lo mi sie mĂłwić: "Jestem taka wsciekĹ‚a, taka wsciekĹ‚a, ĹĽe chyba zaraz pÄ™knie mi szyja i odpadnie mi gĹ‚owa i bÄ™dzie siÄ™ toczyć za sÄ…siada dom i dalej, za gĂłrÄ™, za gĂłrÄ™, i za druga gĂłrÄ™ i potem wpadnie do kerfura i bedzie siÄ™ toczyć miedzy półkami po caĹ‚ym sklepie bo takÄ… bÄ™dzie miaĹ‚a enegrgie" Przy sĹ‚owach "miÄ™dzy półkami" dzieci zaczęły chicotać, a po sĹ‚owie "energiÄ™" ryczeliĹ›my juĹĽ wszyscy ze Ĺ› tylko ĹĽe tak poradzic sobie to mi sie udaĹ‚o pierwszy raz. Mam nadziejÄ™, ze to jakis dobry poczÄ…tek. j3LYGVK. 175 325 310 46 202 67 355 24 287